Van haat naar acceptatie: ik en mijn teen.

Lang heb ik ze verstopt, opdat niemand ze zou zien. Mijn poging ze te verhullen, heeft zelfs geresulteerd in het aanpassen van mijn schoeisel. Een lumineus idee vond ik zelf, alleen was dit natuurlijk het tegenovergestelde van acceptatie. Ik kocht een plastic bloem waarvan ik de steel afgeknipte en de knop op de teenslipper bevestigde, zodat mijn tenen vooral níet de aandacht zouden trekken. Nou, ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen dat het tegendeel gebeurde.

Ik heb lang een haat-liefde verhouding gehad met mijn ‘middelteen’: in mijn geval steekt deze net iets boven de grote teen uit. Wat veel, als je het mij vraagt. Ik droomde ervan dat er een operatie zou bestaan die mijn lange middelteen kon verkleinen..

Prachtige teentjes zou ik eraan overhouden, ik zag mezelf al paraderen in mijn peeptoe pumps; een schoen die ik veelal meed omdat mijn voeten dan zo zichtbaar zouden zijn. En dat, lieve mensen, was het laaste dat ik wilde..
Toen mijn opdrachtgever tijdens een fotoshoot grapte: “zouden die jubeltenen iets meer uit beeld kunnen?”, in jullie oren wellicht onschuldig, maar voor mij horror; besloot ik dat er iets moest veranderen. En nee, dan doel ik niet op de operatie die mijn teen doormidden zou klieven, maar er moest iets veranderen aan mijn visie op mijn voeten.

Acceptatie

Een visie die zich tot die tijd enkel had beperkt tot ‘ze zijn niet mooi’, ‘ik heb lange tenen’, ‘ik schaam me voor mijn voeten’. Hoe kon ik deze overtuiging in godsnaam bij mezelf veranderen? Eén ding wist ik vanaf dat moment zeker; ik wíl en kán er niks aan veranderen. Dit vraagt om acceptatie, geen verbloeming. Het zijn nou eenmaal mijn voeten, mijn tenen. En ze passen bij me; ik heb misschien wel een bovengemiddeld lange middelteen, mijn hele lichaam is lang; en daar ben ik juist zo blij mee! Daardoor kan ik het werk doen wat ik doe.

En als ik mijn focus wat meer verleg naar mijn voet in zijn geheel; dus mezelf niet blindstaar op De Teen, maar mijn voeten objectief waarneem, dan zie ik dat het allemaal best wel mee valt. Het zijn misschien niet de meest perfecte voetjes, maar het zijn wel MIJN voeten. En deze voeten dragen mij naar alle plekken waar ik heen wil, hebben me nooit in de steek gelaten en hebben het soms best zwaar te verduren met me als ik hen zo afstraf door ze te willen verstoppen. Alsof er een deel van mezelf niet mag zijn. En ja, dit doet pijn. Zo wil ik namelijk niet (meer) met mezelf omgaan.

Die dag neem ik een besluit; vanaf nu mogen zij er zijn. Hallo acceptatie! Om meteen de daad bij het woord te voegen, koop ik een stel felgekleurde slippers en stap er trots mee naar buiten. Op vakantie valt mijn oog op een zilveren teenringetje en ik denk meteen: ‘die is van mij!’ Enthousiast schuif ik hem over mijn middelteen. Heus, er zullen mensen zijn die iets van mijn voeten vinden. Of misschien denken ze wel helemaal niks en zijn ze niet met de voeten van iemand anders bezig;-) Maar ik heb mezelf wel een groot kado gedaan: door mijn voeten te accepteren, is er vrijheid ontstaan. En die jubelteen? Die juicht me toe!

Liefs,
Laila

P.s.: Wil jij jezelf meer accepteren, maar vind je dit moeilijk? Lees hier hoe ik jou kan helpen.