Koffie. Wat vind ik je toch heerlijk. Jouw kenmerkende geur en intense smaak; al dan niet geblend met opgeklopte melk en suiker. Soms nip ik aan je, een andere keer kieper ik je regelrecht naar binnen. Koud of warm, ik ben de moeilijkste niet. En toch drink ik je met mate. Sporadisch. En daar heb ik een goede reden voor.
Jaloers
Ook al vind ik je heel lekker, sexy en gezellig, soms houd ik een bittere nasmaak aan je over. Jij bent onlosmakelijk verbonden met meneer Cafeïne en dáár heb ik een haat-liefde verhouding mee. Het bezorgd me de bibbers; klamme handjes en een opgejaagd gevoel. Op de één of andere manier doe je gekke dingen met me. En toch geef ik je iedere keer weer een nieuwe kans. Je bent onweerstaanbaar voor me. Ik moet je bekennen dat ik weleens jaloers kan zijn op mensen die jou vaker per dag kunnen nemen. Soms zelfs ’s avonds, vlak voor het slapengaan! En dan zeggen ze dat ze prima met je in slaap kunnen vallen. Nergens last van hebben. Really?! Als ik dat doe heb ik plafonddienst. Vat ik de slaap pas na middernacht. Strontvervelend vind ik je dan. Om deze reden drink ik weleens je broertje Decafé. Alleen blijft dat een slappe slok, met alle respect.
Ik heb weleens gelezen dat, als je snel geneigd bent om veel te piekeren en je druk te maken, jij dat gevoel dan kan versterken. Lekker dan! Misschien vind ik dat wel de meest irritante eigenschap van je. Desalniettemin laat ik je niet vallen, mijn liefste koffie. Als ik erg naar je verlang, en dat heb ik regelmatig, druk ik graag op je knoppen. En als ik vervolgens de weg kwijtraak in mijn brein, omdat de welbekende piekermodus geactiveerd is, neem ik dat graag voor lief. Echte vrienden verraden elkaar niet. Toch?
Liefs,
Laila